نماز اول وقت

پاسخ سریع به خواسته بزرگان، نشانه احترام و ادب نسبت به آنان است. از این رو، افراد نمازگزار به مجرد شنیدن نوای ملکوتی اذان که اقامه نماز را از جانب خدا اعلان می دارد، همه کارهای خویش را تعطیل کرده، به نماز می ایستند و بویژه به هنگام سحر، خود را پیش از اذان صبح آماده حضور در پیشگاه خدا نموده و زمزمه های عاشقانه خویش را با نسیم سحری در هم می آمیزند، چنانچه قرآن درباره آنان می فرماید:
«وَ بِالْاََسْحارِ هُمْ یَسْتَغْفِرُونَ» ذاریات؛ 18
و در سحرگاهان از خدا بخشش می طلبند.
امام باقر ـ علیه السلام ـ فرمود
«إنّ فضل الوقت الأوّل علی الاخر کفضل الاخرة علی الدّنیا»
برتری اول وقت بر دیگر وقتها همچون برتری آخرت بر دنیاست.
 

چند نکته عملی

بعضی ازاموری که در حضور قلب در نماز تأثیردارد عبارتند از :  درمواقعی که در منزل نماز می خواندمکان مشخص و ثابتی را برای نماز خود قرار دهد،                                                          وسعی کند در موقع نماز خلوت باشد هنگام وضو برای نماز به خداوند توجه داشته باشد.   درنماز از سجاده ، انگشتر عقیق، و عطر استفاده کند که روایاتی در                                             استحباب آنها نیز رسیده است.  اذکار نماز را با توجه ادا کند و شمرده نماز بخواند.

نماز در قرآن

قرآن مجید در آیات فراوانی ـ حدود هشتاد آیه ـ با تعبیر های گوناگون درباره اقامه نماز یا حدود و احکام آن سخن گفته است یا از                                  نمارگزاران تمجید نموده و بی نمازان را سخت توبیخ کرده. بطور مثال به رسول خدا ـ صلی الله علیه و آله ـ دستور می دهد:
« وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصلوة وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها » طه؛132                                                                                                                           
کسان خود را به نماز فرمان بده و بر نماز پایداری کن.
در آیه دیگر مؤمنان را سفارش به نماز می کند و می فرماید:
«قُلْ لِعِبادِیَ الَّذِینَ امَنُوا یُقِیمُوا الصلوة» ابراهیم؛31
به بندگان من که ایمان آورده اند بگو نماز را به پا دارند.
قرآن مجید در یک جا به اثر تربیتی و جنبه تقویت روحی نماز اشاره میکند و می گوید:
«نمازاز کار بد و زشت باز می دارد » و در جای دیگر می گوید :«نماز را برای اینکه به یاد من باشی بپادار » 
 اشاره به اینکه انسان که نماز می خواند و در یاد خدا است همواره در یاد دارد  که خدای دانا و بینائی مراقب اوست و فراموش نمی کند                               که خودش بنده است. ذکر خدا و یاد خدا که هدف تمامی عبادتهاست دل را جلا میدهدو  صفا می بخشد وآنرا آماده عنایتهای الهی قرار میدهد.
این یاد حق واحساس حضور،اگر به درجه کمالی خود برسد چنانچه که در اولیاء خداوند مشاهده میشود، زمینه هرگونه توجه به هر چیز                              یا هر کس یا هر موضوعی را از بین می‌برد و واقعاً تا انسان از نماز فارغ نشود متوجه غیر خدا نخواهد شد.